gerçeklerin acı vermesi

bazi soyledigim gerceklerin hazmedilemeyip eksi yağmuruna tutulmasiyla kanitladigim olay. (bkz: at yan taraflar bos kalmis oraya da at coh da siqqmde)

gerçekleşmeyecek olan hayallerden daha az acı verir.

22 yıldır yaşadığım eve gitmeye korkuyorum. yasayacaklarımın ağırlığını kaldıramam diye çok korkuyorum.

ekmek ye acıyı azaltır.

hayatın acı gerçekleri varsa, bizim de sonu gelmeyen hayallerimiz var.

sonucunda eksilenmeye maruz bırakan durum.

aslında bu durum genel olarak umrumda olmayan bir şey. her zaman gerçeklerle yüzleşen biri olduğum için bunu kabul edip yoluma devam ederim.

Yalanların acı vermesinden çok daha iyidir, hoştur.

Herkesin bir yere kadar olduğu gerçeğiyle yüzleşiyorum bu gece. Çok üzücü aslında yalnız olduğumu bilmek. Babam bile bir yere kadarmış benim hayatımda, gerçi şimdi bulunduğum yere kadar bile gelemedi babam. Konuşmuyoruz çoktandır, para verseydi bari djskskcj onu da vermiyor.

Bir arkadaşım sürekli hayatındaki olumsuzlukları görüp hayatı kendine zindan ediyor. Mesela bugün telefonunu yaptırdığı için tam mutlu olacakmış ki eve geldiğinde asansörün çalışmadığını görmüş, 8 kat merdiven çıkmış, tüm evren ona karşıymış, neredeyse ağlayacakmış. Sürekli armudun sapı, üzümün çöpü , o niye böyle bu niye benim başıma geliyor vs vs. Başına gelen bir şey de yok bu arada, küçük küçük şeyleri kafasında kocaman yapıyor. 2 saat boyunca arkadaşları olarak söylememiz gereken her şeyi söyledik. Gerekiyorsa psikolojik destek alabileceği kişilerin isimlerini söyledik. O bize ne dedi “siz beni anlamıyorsunuz” . Daha yeni eve geldim, keşke onunla hiç konuşmayıp gelip de odamdaki duvara konuşsaydım daha iyiydi.

Gerçekler her ne kadar acı olursa olsun, duygusuzlaştığında acıdan zevk almayı da öğreniyorsun.

Gerçekler acı vermez. Gerçekler yalnızca gerçektir, yalnız, sade, saf, ham….. Acıyı veren şey, insanların kabul etmekten kaçtığı için çarpıttıkları yalanlardır. İnsanlar bundan zevk alır, beyinlerini acıyla uyuştururlar. O kadar tembel ki bazıları beyinlerinde içten içe hissettikleri gerçekleri, düşünce yapılarına adapte edemedikleri için çamuru gerçeklere atarlar. Çünkü gerçekler şekil değiştirmez. İnsanlar ise yine tembeldir, kendilerini değiştirmeyi denemez. Kafatasları birer tenekeye benzer, bomboş gözler; beyinleri de sulanmış, vücutları patatese dönmüştür çoğunun. Bu yüzden çoğu gerçekten ağlamaz, düşünmez, insanlar yaşamaz. Başkaları kendileri için ağlasın, düşünsün, yaşasın isterler. Beklemeyi aramak zannederler ama önce kendilerini bulmaktan acizdirler ve bu yüzden de sevgiden hep aciz kalırlar. Bekledikleri gemi gelir ve başlarına yıkılır; ömürlerini çaresizlikle geçirdikleri depresyondan çıkamaz, pişmanlıklarla o geminin yüzdüğü denizde boğulurlar. Yok saydıkları ruhları onları terk ederler ve en nihayetinde boşuna yaşarlar; yani nefes alırlar, verirler ve ölürler. Bu yüzden edebiyattan değil genellikle psikolojiden hoşlanırım. İnsanların acılarına sırtımı döndüğüm, gerçeklere yüzümü döndüm ve gördüm. Kulaklarımı tıkadım kalplerinden gözlerine yansımayan o acılı insanlara. Tıkadıkça vicdanımın sesini de duyamaz oldum, çünkü çok azınız merhameti hak ediyor. Acımaksa insan psikolojisinin kendisine bir oyunu. Bu oyunu ben kazandım. Kazanmak için hissetmeyi bırakmalıydım, bıraktım.